Mijn drie kinderen zijn alle drie totaal verschillend en hebben alle drie op geheel eigen wijze hun middelbareschooltijd doorlopen. Ik ben in die jaren drie verschillende moeders geweest…en nu weet ik pas dat ik er maar eentje had hoeven zijn.
Gevalletje met de hakken over de sloot
Toen de oudste (onze dochter) afscheid nam van de basisschool en naar de middelbare school ging, was alles nieuw en leuk. Ook voor mij als moeder. Een hele nieuwe fase brak aan en ik vond het best spannend. Het eerste jaar in de brugklas verliep heel rustig zonder veel problemen. Maar toen kwam de tweede klas. Het nieuwe was ervan af en nu moest ze toch echt wel aan de bak. En dat viel niet mee voor een 13-jarige die iedere dag tot een feestje maakte en het leven nam zoals het kwam. Heerlijke kwaliteit overigens, alleen kwam dit haar schoolwerk niet ten goede. Haar motto was dan ook ‘beter een zes zonder stress dan een zeven zonder leven’. Een motto waar ik mij als moeder totaal niet in kon vinden. Het werd er in huis niet gezelliger op. Ik voelde me op een gegeven moment net een langspeelplaat die te snel werd afgespeeld. Ik hoorde mezelf snerpen “hoeveel huiswerk heb je”, “wanneer ga je eens wat doen”, “schiet eens op”. Pfffff…. ik kreeg een hekel aan mezelf. En haar antwoord was standaard: ‘ik ga vanaf morgen echt beter mijn best doen’. De grootste dooddoener die er is, weet ik nu. Het tweede jaar is ze uiteindelijk overgegaan van 2-vwo naar 3-havo. Dat gaf weer een beetje lucht. Het bleef echter ieder jaar een gevalletje van met de hakken over de sloot. En geheel in stijl heeft ze zo ook haar examen gehaald.
De ideale leerling
Toen onze oudste in de derde klas zat, ging ons middelste kind (een zoon) naar de brugklas. Nou was al snel duidelijk dat dit een heel ander verhaal was. Hij was de ideale leerling met een ontzettende drive om te leren. Die informatie absorbeert als een spons (en het ook nog onthoudt!). Die school echt leuk vond en dan niet alleen in de pauzes en tijdens gym. Hij vond het geweldig om nieuwe dingen te leren. Hij nam zelf de verantwoordelijkheid voor zijn schoolwerk en deed plichtsgetrouw wat hij moest doen, zonder dat ik hem achter zijn vodden moest zitten. Huh, kan dat ook?! Ik dacht altijd dat jongens ‘lastiger’ waren als het over school ging en minder motivatie hadden, maar die generalisatie kon gelijk in de kast.
Het was bij hem niet de vraag of hij zou slagen maar of hij cum laude zou slagen. En ja, dat is gelukt.
Terug bij af
Met onze jongste zoon waren we min of meer weer terug ‘bij af’. Helaas, want we waren eigenlijk wel gewend geraakt aan de relaxte manier waarop onze middelste door de middelbare school was gerold. ‘Gezellige’ gesprekken tijdens het avondeten eindigden steevast in ruzie. Ik baalde van mezelf en voelde me tekortschieten als moeder. En het leek wel of zijn schoolresultaten mij meer stress opleverden dan hemzelf. Dat kon toch niet de bedoeling zijn?!
Gelukkig kon ik door mijn opgedane kennis over coachen en het begeleiden van tieners inmiddels met hele andere ogen kijken naar de strubbelingen van mijn jongste zoon (al blijft het bij je eigen kind toch een ander verhaal….). Ik zag zijn enorme behoefte aan vrijheid, aan autonomie. Zelf willen bepalen hoe hij zijn schoolwerk aanpakte (of niet). Hoe graag ik hem ook wilde helpen, dat was meer mijn behoefte dan die van hem. Hij was zelf verantwoordelijk voor zijn gedrag en de gevolgen waren ook voor hem. Door hem meer los te laten op schoolgebied, kwamen we weer dichterbij elkaar. En wat genoot ik ervan dat we samen weer konden lachen en lol konden maken. En ging het altijd goed? Nee, zeker niet en ook dat is oké. Iedere dag had (en heb) ik weer een kans om het beter te doen.
Onze dochter heeft inmiddels haar bachelor diploma International Businessmanagement op zak en is volle bak aan het werk. En is zich daarnaast aan het verdiepen in wijnkennis (uit de boeken, niet uit het glas!). Onze oudste zoon studeert in Leiden. Ook dit doet hij gedisciplineerd en gedreven, al is de combinatie van studeren en het studentenleven ook voor hem soms een uitdaging. En onze jongste zoon? Die is inmiddels bezig aan zijn tweede jaar aan het hbo en woont op kamers in Utrecht. Hij heeft zijn schoolwerk beter georganiseerd en zelfs zijn kamer is (meestal) opgeruimd…… Gekker moet het niet worden. Wel vindt hij het nog steeds een uitdaging om aan de slag te gaan. Het positieve is dat hij nu steeds meer op ‘school’ blijft om daar te leren zodat hij thuis ook echt vrij is. Hij komt er wel, daar heb ik het volste vertrouwen in.
Wat ik van mijn drie kinderen de afgelopen jaren heb mogen leren is dat ieder kind zijn eigen ‘frequentie’ heeft. Misschien is het oneervol om mijn kinderen te vergelijken met radiozenders maar met drie totaal verschillende kinderen komt deze vergelijking wel het dichtst in de buurt. Ik heb al heel wat jaren moeten finetunen om de ‘storingen’ op te lossen zodat ik optimaal bereik bij ze kreeg. Hier moet ik altijd aan denken als ik in Terneuzen in de auto stap en ik bij Bergen op Zoom het bereik van de radiozender opnieuw moet zoeken. En als finetunen niet werkt dan ben ik soms genoodzaakt om een hele andere zender op te zetten. Alles is beter dan me groen en geel te ergeren aan de slechte ontvangst. Kinderen zijn net radiozenders, als je weet op welke frequentie ze zitten, krijg je een optimaal bereik.
Fouten maken mag
Mijn visie is dat iedere puber motivatie heeft voor school en graag goede cijfers wil halen. En dat er redenen zijn die maken dat het -nog- niet lukt én dat er altijd een oplossing is. Ik ga hierbij uit van de kwaliteiten en talenten van de puber (want die hebben ze heel veel al weten ze dat zelf nog niet altijd) en wat er al wel goed gaat. En ja, fouten maken mag!
Wat je over mij moet weten
Ik ben heel praktisch en doelgericht. Ik ben niet snel tevreden en vraag net zo lang door tot we bij de kern zijn. Mijn jongste puberzoon vergeleek me met een beroepskeuzetest: “je vraagt alles wel vijf keer en iedere keer met andere woorden”. Ik betwijfel of hij het positief bedoelde, maar ik zie het als een compliment. Het antwoord “weet ik niet” daar kan ik niks mee. Mijn tegenvraag is dan altijd “stel dat je het wel zou weten”. Verder typeren mensen mij vaak als rustig, stabiel en resoluut. Voor mijzelf is humor onmisbaar in mijn werk. Lachen maakt het leven een stuk luchtiger.
Als je me zou kennen zou je weten dat
- Ik hecht aan vaste gewoonten: ik begin de dag met een verfrissende duik in de Otheense Kreek, lunch iedere middag met yoghurt met cruesli, walnoten en blauwe bessen, drink iedere avond een kop groene thee mét een stukje pure 85% chocola en wordt al 25 jaar wakker naast dezelfde man.
- Ik een liefhebber ben van Nederlandstalige muziek (guilty pleasure André Hazes sr.).
- Ik geen wijn lust en behalve af en toe een kriekje, alcohol helemaal niet lekker vind. Alhoewel ik sinds kort heb ontdekt dat ik cocktails best lekker vind….
- Ik een echte mooi weer zeiler ben. Blauwe lucht, zonnetje, 22 graden, windkracht 3. Heerlijk! Bij windkracht 5 of meer vind je mij groen van reisziekte hangend over de reling druk bezig om de vissen te voeren.
- Ik gek ben op gezelschapsspelletjes, van regenwormen, perudo tot 30 seconds.
- Ik liever afwas en opruim dan kook.
- 9 van de 10 boeken die ik lees Scandinavische thrillers zijn. En ik ook alle series op Netflix in dit genre heb verslonden.
- Ik heel hard kan lachen om mijn eigen grappen.
Wil je weten wat Brigitte of ik voor jou en je puber kunnen betekenen en wil je weer rust in huis? Klik op de button, vul het contactformulier in en we nemen binnen 24 uur contact met je op.
